Monday, February 13, 2017

මර බිය

මියෙන්නට නම්
බය නෑ මම​....
කිව්වට එහෙම​
බයක් නැත්තෙත්
නෑ මට​.....


එහෙව් මා තුළ​
මේ සෑම බියක්ම​
පරදවා නැගෙනා
මිනීමරු බියක් ඇත​....


ඇත්ත තිත්ත වූවත්
මෙතරම් තිත්ත යැයි
සිතුනේ නැත​
    දැනුනේ නැත​......


නරිච්චියෙක් වුණා නම්
කියන්නට තිබුනා
හීනියට නොදැනෙන්න​
ඇත්ත තිත්ත නොව 
ඇඹුල් රස බව​......


ඒත් තිත්තටම​
දැනෙන මේ
අමිහිරි ඇත්ත​
මග හැරලන්නට​
මගක් නැත මට
      පූරුවේ කළ පවකට​......


තිත්ත වනවා වෙනුවට
ඇත්තට තිබුණා
ටිකක් විතර​
ඇඹුල් වෙන්න​....
එතරම් 
අමිහිරි නොවෙන්න​.....


එහෙත් 
තිත්තම තිත්ත ඇත්තක්
මා ඉදිරියේ
දිග හැරෙන දින​
පේන දුරින් හිඳ​
  මට විරිත්තන හැටි......


ආවොතින් ඉදිරියට​
හැප්පුණොත් කෙලින්ම​
අම්මා පල්ලා
කඩනවා මං
ඇත්ත තොගෙ අඬු....
උගුල්ලනවා මං
තොගෙ ඇස්....


එව්වා එහෙම වෙද්දී
ඒ මරණීය ඇත්ත​
එලි බහින්නට​
දින ගනිද්දී
ඔන්න මරුවට​​
තේරුනා යසටම​ 
බෝවෙලා බව​
මාරාන්තික බිය මට​!


මගෙනුත් නාහා
මගේ හිත​
තුරුල් කරගෙන​
ඒ මිනීමරු බිය​....
හුරතලෙන් හාදු දෙයි
ඒ අමිහිරි ඇත්තට​
කොනිත්තා මගෙ මන​.....


මැරෙනවා !
අපි හැමෝම​....
හත්තිලව්වේ
ඒක කරුමෙට​
දන්නවා මම....


ඒත්
කෙදින හෝ
නුඹේ දකුණතේ
වෙඳැගිල්ලේ 
වෙලෙන්නට නියමිත​
ඒ රන් මුදුවෙන් ;


පරාවර්ථනය වී
එන රශ්මි කදම්බය
පුළුස්සා දවා
අළු කර දැම්මොතින්
මගේ හිත ???


සමාවනු මැන !
දස දහස් වතාවක්
සමාවනු මැන​....
ඒ බිය ඇතිව​
මියදෙන්නටයි 
මේ තරම්
බය මම​......


ඒත් ඒ මුදුව​
නුඹේ වග දැනෙන විට​...
ඉන් නිකුත් වූ කිරණ​
නුඹේ දිවියට​
එළි ගෙනෙන​ වග
හැගෙන විට​...


මෙලොව මිහිපිට​
අපරිමිත සතුටෙන්
මියැදෙන
මිහිදන් වන
වාසනා ඇත්තී
කවුරුවත් නොව
මේ නුඹේ මමම ය​...